publicystyka - Wielkanoc

Święta Wielkanocne dla całego Chrześcijaństwa stanowią najstarsze i najważniejsze święto upamiętniające zmartwychwstanie Chrystusa.

Podczas soboru Nicejskiego ustalono jako datę świętowania pierwszą niedzielę po przesileniu wiosennym. To skomplikowane przeliczenie na kalendarz solarny, juliański z kalendarza hebrajskiego. Ta data jest odpowiednikiem 14 nisan. Gdy wprowadzono kalendarz gregoriański powstało jeszcze większe zamieszanie i podział. Prawosławni obchodzą teraz święto w innym terminie niż katolicy.

Matka Boska Uśmiechnięta

Niezależnie jednak od tego jak bardzo ruchome jest to święto w swojej ideologii powinno tchnąć pozytywny dech w serca wierzących. Upamiętnia bowiem cudowne zmartwychwstanie. A to wydarzenie, różnie interpretowane lub negowane przez nie wierzących jest kluczowe dla polityki kościołów chrześcijańskich. Jakby nie było zmartwychwstanie stanowi podstawę do tolerowania w milczeniu wszystkich bólów egzystencji. Zapowiedź życia wiecznego tłumaczy wszystkie nieszczęścia owieczek.

Wyzbywanie się radości życia jest usankcjonowane wspaniałym wiecznym odpoczynkiem, po procentowo krótkim okresie męczarni ziemskich.

No ale i środki nacisku są możliwe, gdy włączymy nowy parametr czasu bliski nieskończoności. Nieskończone męki piekielne każdego muszą choć chwilę zastanowić i wzbudzą respekt.

Brak papierów wstępu do nieba, lub ich anulowanie poprzez ekskomunikę to również wstrząsające wizje dla owieczki.

Tak więc nasuwa mi się pytanie. Skoro to jest tak radosne w swej naturze święto. Zbiegające się 'przypadkowo' z wiosną i ożywaniem natury. To dlaczego jest takie smutne?

Posłuchajcie skocznych rytmów, zobaczcie na uśmiechnięte oblicza pasterzy. O co to chodzi?

Dobrze, że choć są te palemki, dzieciaki mają radochę z pisankami (coraz mniejszą bo coraz rzadziej je robią) i jest ten zwyrodniały już seksualnie śmingus dyngus.

Choć to nadaje kluczowemu świętu trochę uśmiechu.

A tak wszędzie łzy i płac. Matka boska płacze. Jezus ukrzyżowany, poraniony a do tego jeszcze nawet ma koronę cierniową. Magdalena płacze.

No tak, zaraz może być w komentarzach, że to tylko tak teraz płaczą a w niedzielę będzie radośnie.

Chyba Mona jest bardziej uśmiechnięta

Ciekawe. Widzieliście kiedyś figurkę radośnie uśmiechniętej matki Chrystusa? Ja jeszcze nie. To znaczy możecie zobaczyć sobie namalowaną twarz uśmiechniętej, tylko trzeba podpisać, że jest uśmiechnięta bo to jest bardziej tajemniczy uśmiech niż prezentuje Mona Lisa.

Fajna książka 'Kod Leonarda' opisywała, może nieco ubarwione, ale ciekawe teorie dotyczące wielowiekowych machlojek na głównym, kościelnym twardym dysku – Biblii.

Jeśli by przyjąć te teorie za możliwe, a brzmią ciekawiej i bardziej spójnie. To nie ma co się dziwić, że dla KK pozostaje to święto nieco kontrowersyjne. Zmartwychwstanie jako zwycięstwo nad śmiercią i siła boskości w człowieku daje mu bowiem duże pole do samorozwoju. Osłabia jednak sensowność istnienia wielkiego przedsiębiorstwa pasterskiego drukującego i propagującego akty zakazu, nakazu, krytyki, papiery do nieba, zwolnienia z grzechów itp.

Może więc jedyni smutni na tej scenie pozostają pasterze, którzy w tych dniach boleśnie odczuwają ciężar matactw ich poprzedników. Sami też nie mają motoru do wewnętrznego rozwoju. Pozostaje im nadal pouczać, besztać, wymądrzać się na temat rodziny (to jest dopiero chore w przypadku ochraniającego przedsiębiorstwo celibatu i wyparcia się jednego z zaleceń ich mistrza).

Gdy w niedzielę będziecie jeść śniadanie, choć przy każdym innym śniadaniu też można tak myśleć warto chyba wspomnieć wielkiego nauczyciela, który padł ofiarą biznesu swoich uczniów. Warto pomyśleć, jak piękne ideały krzewił i ile z nich zostało. No i oczywiście trzeba się uśmiechnąć i spojrzeć jak pięknie, kolejny raz ożywa świat.

Czego wszystkim życzę z okazji nadchodzącego święta.