jak coś robić to robić dobrze. Coś o BASE

Jadę na kurs BASE. O to ciekawe, ile masz skoków? Prawie 400. No to fajnie, a jak się przygotowałeś(aś) do tego kursu? No po co? Przecież od tego jest kurs.

czasem można nie przejść przez sito statystyki

Przykładowa konwersacja na temat dość istotny dla być albo nie być. Biorąc pod uwagę, że przeciętna kariera BASEjumpera to 5 lat a zakończenie statystycznie jest tylko jedno – rozwieję wątpliwości, że nie prowadzi do nudnej starości. Prowadzi na skróty do zakończenia starości ale z pominięciem wielu ważnych etapów życia.

To zdecydowanie niebezpieczna materia i wymaga pewnego uszanowania. Już skoki spadochronowe są aktywnością, która wymaga przemyślenia i zrozumienia tejże materii aby zmniejszyć ryzyko zejścia ze sceny życia.

Jednak czemu się dziwić, jeśli zdecydowana większość skoczków nie zagłębia się choćby w sprawy sprzętowe i gdy pokazuje się wnętrze pokrowca od zapasu i niektóre detale konstrukcyjne to widać prawdziwe zdziwienie malujące się na twarzach. To samo jest z zasadami bezpieczeństwa. Niestety podobnie jest też z procedurami awaryjnymi. Szerszy wykład o tym co może się zdarzyć i jak postępować w takich sytuacjach połączony z małym, wyrywkowym odpytaniem obnaża wszechobecną konsumpcyjną ignorancję.

Spadochron stał się podobnie jak zestaw do nurkowania w systemie PADI, jedynie gadżetem na plecach. Rozmiar, nazwa producenta, nazwa produktu i zgranie kolorystyczne z kombinezonem to są ważne parametry. Chyba lepiej ludzie znają się na swoich samochodach niż na swoich spadochronach.

Czemu tak jest? Bo następuje upadek wartości reprezentowanych przez kapitalizm? Bo postępuje stopniowe zidiocenie społeczeństwa? A może dlatego, że mało kto uświadamia sobie odpowiedzialność za swoje życie i zdrowie. Może dlatego, że w trakcie kursu podstawowego nie następuje prosty przekaz werbalny (lub pisany): kurs podstawowy obejmuje niezbędne minimum wiedzy potrzebnej do ukończenia kursu. Po zakończeniu kursu wiedzę należy utrwalać i pogłębiać. Zaprzestanie procesu pogłębiania wiedzy prowadzi do bezmyślnego napierdalania skoków i zwiększania ryzyka odniesienia kontuzji lub utraty życia.

Ale czy to coś da? Przecież każdy z nas – konsumentów żyje w poczuciu nienaruszalnej zajebistości. Jesteśmy zajebiści i każdy o nas się bije. Sklepy tną ceny bezpardonowo, firmy konkurują o każdego z nas. A my chodzimy z podniesioną głową i tylko wybieramy, to tak, to tak, to nie, to długo jeszcze nie a to nigdy nie.

Te zmiany postrzegania rzeczywistości, której obraz maluje się reklamami i zachętami jest procesem wszechobecnym i bardzo silnym. Potrawy są prostsze w przygotowaniu, urządzenia i przedmioty dopasowywane są do coraz niższym wymogów, są idiotenodporne. Nie trzeba nawet czytać instrukcji, bo kto ją czyta. Niech się inżynier napnie i wymyśli taki produkt, który można obsłużyć bez zbytniego myślenia.

Nie ma przecież czasu na myślenie. Trzeba się spieszyć i załatwiać masę spraw, które są systemowo do tego przygotowane. Więcej pośpiechu, mniej myślenia, więcej możliwości zakupu rzeczy nie wymagających myślenia i jeszcze mniej myślenia.

A najtrudniej jest dojść do wniosku, że czegoś można nie umieć. To jest przecież w opozycji do jasnych, kolorowych przekazów wokół nas. Umiemy wszystko albo kupując jakąś usługę możemy tego się momentalnie nauczyć. Pokolenie geniuszy. Wszystko, od razu, bez problemu. Sita system, leżysz i pierdzisz w kozetkę a w tym czasie ładuje się program z matrixa nauki języka. Oczywiście tyle w tym prawdy co w tym, że chuj połknął śliwkę.

Podobnym produktem stał się skydiving. AFF do tego się przyczynił bardzo silnie sprowadzając skoki do innego poziomu. Podobnie jak PADI w nurkowaniu zmieniło oblicze całej aktywności z trudniejszego i cięższego do sprzedania systemu CMAS. Tu można powiedzieć, że AFF sprowadził skoki do łatwego produktu. Trochę trudniejszego dla instruktorów, którzy musieli podwyższyć swoje kwalifikacje ale zdecydowanie prostsze dla młodych skoczków.

Oczywiście jak ktoś się rozgląda to zobaczy siebie nawoływania o bezpieczeństwo i ugruntowanie wiedzy. Ale na kursie instruktor nauczył, że to przecież bezpieczne a do tego jest zapas i automat.

Instruktor pilnował a student słuchał, kurs się skończył instruktor przestał pilnować i student też już nie chciał słuchać i poszedł w świat z podstawową, powoli wywiewaną z głowy wiedzą.

Faktycznie jednak w skokach są procedury, są właściciele stref, instruktorzy, regulaminy. W zasadzie trudno tak sobie skakać samopas aby ktoś tego nie widział i nie wniósł zastrzeżeń przy jakich poważnych uchybieniach. Można powiedzieć, że system w pewnym stopniu samoreguluje się. W BASE jest zgoła inaczej. To zazwyczaj nielegalne albo mało legalne zajęcie. Nie ma w nim instruktorów, są jedynie mentorzy. Tacy i owacy. Media promują najbardziej ekscentryczne przejawy aktywności BASE bo potrzebne jest im to do podkoloryzowania rzeczywistości.

Tak jak paczkę kabanosów bierze się z półki kurs spadochronowy. No fakt, tutaj ceny kabanosów i kursu mają rozbieżność niemal czterech tysięcy metrów. Ale jeśli ktoś ma robotę albo sponsoring to może sobie brać z górnej półki usługi i produkty.

Chlebek, pasta do zębów, kurs BASE, rolka papieru toaletowego, DVD co by tu jeszcze w tym sklepie sobie kupić?

Chlebkiem można się zadławić, pasta do zębów też może być śmiercionośna podobnie jak DVD albo papier toaletowy. Każdy się zgodzi jednak, że skok BASE może łatwiej uszkodzić niż pasta do zębów.

Nic nie jest już traktowane z należytym szacunkiem. Nic nie jest traktowane jak droga do samodoskonalenia. Skoki są wykonywane w takim samym pośpiechu jak wszystko inne. Bezrefleksyjnie. A tu można się zabić. Extreme to między innymi extreme bo jest inne niż pozostałe produkty do nabycia drogą zakupu. Mają wiele podobnych cech ale są inne bo wymagają myślenia. To, że zdecydowana większość prześlizguje się przez oczka sita statystyki nie zmienia natury tej aktywności.

Idąc na kurs BASE możemy nauczyć się od mentora jak układać spadochron, bardziej wymagający nakaże poćwiczyć odejścia bez wiatru relatywnego. Ale celności lądowania, lądowania w przygodnym terenie, analizy pogody, latania na dużej czaszy już na kursie się nie nauczymy.

Skąd jednak wiedzieć, co trzeba wiedzieć? Jak w jednym momencie włączyć myślenie bez wpadnięcia w stany lękowe? Tego nie wiem. Wiem, że w procesie warto czasem zatrzymać się i zastanowić, czy to co robimy – robimy dobrze, czy tylko po łebkach. Czy ktoś, kto nas zapyta dostanie pełną odpowiedź, czy zbędziemy go pierdołami. Czy sami wiemy tyle aby ze spokojem analizować ewentualne komplikacje w planie.