Sprostowanie do wypowiedzi na FB

Kilka tygodni temu, po którymś z moich komentarzy na fb, jeden z użytkowników tego portalu zapytał mnie, czy jestem ateistą. Pewnie z treści mojej wypowiedzi można było wyciągnąć takie wnioski.

Odpowiedziałem wtedy, że nie. Odpowiedziałem, iż jestem agnostykiem. Przepraszam za to.

Cóż, nie miałem chyba dość wiedzy na ten temat. Źle pojmowałem definicje. Wydawało mi się wtedy, że bycie ateistą to stanie jedynie po stronie nauki zachodniej, negowanie wszystkiego, co nie jest empirycznie potwierdzone. Agnostyk kojarzył mi się zaś z kimś, kto nie jest wierzący ale zostawia pewną przestrzeń swoich wyobrażeń niezagospodarowaną. Zakłada, że coś może być, nawet jeśli nie zostało to jeszcze udowodnione.

Po lekturze „Bóg urojony” Dawkinsa (polecam, polecam) okazało się, że po prostu mylę definicje. Jestem ateistą. Myślę, że już mając 6 lat nim zostałem, gdy tzw. katechetka zbywała mnie w odpowiedziach na dziecięce pytania. Zwyczajnie byłem ciekaw, chciałem zrozumieć coś, co nie może być zrozumiane bo nie jest tworzone do rozumienia.

Dziś mogę jako 'dumny' wytwór doboru naturalnego stwierdzić, że prawdopodobnie wiem i rozumiem mniej niż więcej. Prawdopodobnie nie będzie mi dane nigdy ogarnąć zasad funkcjonowania rzeczywistości ponieważ:

• mam tylko kilka zmysłów,
• te zmysły mają zakres pomiaru wręcz śmieszny,
• jestem ograniczony zasobem wiedzy,
• jestem ograniczony możliwościami przetrawienia tej wiedzy,
• jestem ograniczony schematami społecznymi,
• czas pobytu w grze jest nieco przykrótki,
• jest cała masa spraw, które przyjemnie dekoncentrują

W związku z tym, jako tak ograniczony twór ewolucji nie mogę zakładać, że dorobek naukowy mojego gatunku pozwala na stwierdzenie, że wokoło jest wyłącznie tak jak zostało to zbadane. 
Nauka opiera się na potwierdzaniu lub obalaniu kolejnych teorii. Teorie są tylko próbą opisania rzeczywistości. Więc nawet to, co aktualnie nauka zachodnia opisuje, może za jakiś czas okazać się passe.

Mogę jednak mieć i wyrażać (szczęście, że żyję teraz) swoją opinię, że religie są złem. Są trucizną sączoną przez utrzymującą władzę strukturę kościelną. Niezależnie więc od rodzaju religii nie podoba mi się, że:

• można zabić innego człowieka w imię jakiś bajeczek,
• można wpajać dzieciom dyrdymały zanim wykształci im się światopogląd i będą mogły stwierdzić, że ktoś im wciska kit,
• można ograniczać rozwój duchowy i intelektualny ludzi aby ochronić swoje bajeczki,
• można brać od ludzi kasę na utrzymanie struktury bajkowej,
• można ludzi straszyć,
• można pomniejszać wagę życia tu i teraz w imię wyimaginowanego, wiecznego raju

Co więc zostaje? Zostaje bardzo wiele, cały ogrom mechanizmów, których nie znamy, których być może nie poznamy. Pozostają ciekawe teorie wielości wszechświatów i nieliniowego czasu.

Pozostaje wreszcie fenomen życia. Nadal nie usłyszałem żadnej spójnej teorii dotyczącej mariażu materii z życiem.

Wyobraźmy sobie, że w dwóch dłoniach trzymamy po jednym kurczaku. Kurczaki są bliźniakami z jednego opakowania jajek. Ważą tyle samo, mają takie same pióra a nawet są tak samo złośliwe w swoim kurczakowym zachowaniu. Jedną dłoń ściskamy przez kilka minut. Mamy teraz jednego żywego kurczaka a drugiego zdechłego. Czym się różnią? Skład chemiczny pozostaje taki sam, masa nie zmieniła się (pomijam te ciekawe teorie z pomiarem masy przed i po zgonie, moim zdaniem to kolejne dyrdymały)

Czym więc jest życie? Na pewno każdy ma jakieś swoje pomysły na ten temat, ja mam swój. Nie obroniły się pomysł z duszą – kierowcą pojazdu. Nie obroni się też pomysł z przesiadkami reinkarnacyjnymi. Ale może, przy próbie wyobrażenia sobie o tym, że wszystko przebiega nieliniowo i istnieją obok siebie wielorakie wszechświaty obroni się pomysł chmury życia. Pola, przestrzeni, kolejnej formy energii która ewoluuje tylko w nietrwałym połączeniu z materią.

Każdy może sobie kombinować co chce. Nie można jednak pochwalać albo cicho zezwalać na to, aby jedni narzucali innym swoje teorie. To, że przekonuje mnie zasada doboru naturalnego nie znaczy, że będę klękał przed figurką Darwina. To, że ląduje spadochronem mając jako sprzymierzeńca siłę nośną nie znaczy, że będę palił kadzidełka Bernoulliemu.

A już na pewno nie będę wycinał w pień wszystkich przekonanych do innej próby opisania rzeczywistości.

Ba, przecież ludzie zabijają się za różne próby opisania NIE-rzeczywistości.

O rzesz w dupę!