Pijąc kawkę przy kuchennym stole daleki jestem od religijnych uniesień. Jestem głęboko przekonany, że oddawanie nosicielom religii tego, co można w głowie tworzyć w oparciu o własne spostrzeżenia to ucieczka od życia.
Raje, piekła, system drogowskazów i poborów opłat za przejazd działają prędzej, czy później jak rozleniwienie umysłowe powodowane stałym śledzeniem nawigacji samochodowej.
Śmierć, z całym jej głównie negatywnym PR-em siedzi nam na ogonie. Odbiera bliskich, znajomych, znanych, zauważalnych. Czarnym bacikiem chlaśnie nieraz po rozluźnionych pośladkach przypominając, że czas nieubłaganie cyka do końca, który jest gdzieś w przyszłości. Bardzo bliskiej lub troszkę dalszej.
Z prochu powstajemy i w proch się obracamy. Zamyka się pewien krąg obiegu materii, gdzie życie było tylko rozbłyskiem, skupieniem i utrzymaniem strumienia fontanny ożywionych na chwilę pierwiastków.
Życie prze w jakimś kierunku, z olbrzymią siłą zdolną do hamowania jedynie przez inne przejawy życia. To życie zazwyczaj zabija życie w uścisku trudnych do oceny zależności. W tym kolorowym tańcu tworzą się coraz doskonalsze formy. Mamy przyjemność i cierpienie być jedną z tych form. Perwersja ewolucji doprowadziła do powstania twórczych szkodników. Kosimy lepiej niż nasze spersonifikowane wyobrażenie końca życia. Niszczymy gatunki, całe ekosystemy. Tworzymy w to miejsce informacje. Być może najwyższą formę ewolucji materii.
Nie klei się cała idea pasażera. Choćby doświadczenia z uszkodzeniami mózgu, utratą pamięci, lub rozdzieleniem obu półkul mózgowych i "pączkowaniem cwanej świadomości" na oba, tak uzyskane poletka. Nie klei się.
W tym miejscu można by dobitnie stwierdzić, a po co o tym teraz myśleć, przede mną całe życie. No tak, ale w naszym egoistycznym postrzeganiu rzeczywistości, chcielibyśmy mieć możliwość, nawet bardzo rzadko ale jednak mieć, kontaktu z tymi, którzy odeszli. Samo zamknięcie tematu słowem "nigdy" w świetle zachodniej nauki byłoby rozwiązaniem racjonalnym. Ale trudno jest powiedzieć myślom, już nie napływajcie. Nie ma po co, temat jest zamknięty.
Nauka zachodnia, czyli to co można określić mianem szkiełka i oka, jest najbardziej butną z form opisu rzeczywistości. Przypomina niemal świętą inkwizycję, jest tak, albo tak. Inaczej nie. Oczywiście każda teoria jest tylko próbą opisania rzeczywistości i funkcjonuje tak długo, aż jakiś dowód jej nie obali. Następna teoria wchodzi z równie głośnym przytupem na scenę. Ma być nowym, niemiłościwie panującym kanonem poznawczym. Tymczasem prawda jest skażona samą obecnością obserwatora i łatwiej to opisać kolokwializmem: prawda jest jak dupa, każdy ma swoją.
Jak więc jest w istocie, nikt nie może mieć absolutnej pewności. Taka absolutna pewność sama w sobie nie istnieje a jeśli ktoś to odczuwa, to czym prędzej powinien sobie zaaplikować jakieś elektrowstrząsy i wrócić do twórczej niepewności, to natężonej uwagi.
Trochę pojechałem w trakcie spisywania tej myśli, która była na miejscu parę akapitów temu. Czasy pomagają nam być może zrozumieć istotę rzeczywistości. Ten pierwiastek, który jest trudny do uchwycenia przez religię nauki zachodniej. To czym się różnią dwa kurczaki trzymane prze nas za szyję, przy czym jednemu zaciskamy dłoń dużo mocniej. Ważą tyle samo, mają taki sam skład chemiczny ale jeden jest już zdechły a drugi żyje. Różnica istotna choć dotąd słabo wyjaśniona.
No i znowu odbiegłem. A co powiecie na ideę chmury? Tak jak urządzenia przenośne odłączone od gromadzonej wiedzy. Zaopatrzone jedynie w pamięć podręczną. Rozgrywający lekcje życia i tworząc (z powrotem) wyższą jaźń. Gromadzone dane są w niewielkim zakresie przetrzymywane w pamięci podręcznej. Czasem ułomnej. Cały czas, wszystko jest zaś gromadzone w chmurze. Eksperyment potrząsania kośćmi do gry. Cały czas się toczymy. I co mogłoby być pocieszające jesteśmy tylko odbiciem i fragmentem.
Komentarze
Prześlij komentarz