publicystyka: Czy wegetarianie to oszołomy?

Temat zainteresował mnie po przeczytaniu polskiego tłumaczenia tekstu Gilesa Corena. Orygninalnie z The Times a potem z Polska The Times.

Tekst, taki zaczepny, przekontrastowany. Napisany aby pobudzić czytelników do reakcji. Autor już w tytule zawarł spory pocisk emocji i krytyki „Wegetarianin to człowiek, który potrzebuje pomocy”.

Tekst jest krótki i bardzo soczysty. Argumenty uderzają w najczulsze wegetariańskie struny.

Kilka punktów jest jawną zaczepką:

• Hitler – wegetarianin
• wegetarianin to postrzelony, blady dziwak, zanudzający całe otoczenie swoim sposobem życia,
• wegetarianin to zwykle obkolczykowany, tatuowany anarchista lub student akademii sztuk pięknych, lub ostatecznie squotujący czyjeś mieszkanie frustrat
• wreszcie wegetarianie to głównie przemądrzałe, niedojrzałe panienki, które jeszcze nie wyrosły z bajek, że zwierzątka mają spodnie, rozmawiają i jeżdżą samochodami

No to są ciosy, po których nawet stabilni psychicznie pasjonaci najeżą się. Zaatakowani nie będą więc dyskutować tylko zaciekle się bronić.

Tą obronę widać czytając komentarze do tekstu, typu:

„...To jakieś totalne chamstwo tak najeżdżać na wegetarian! Przestaliby w końcu... "mięsno jest smaczne" - no może nie każdemu smakuje, cepie! Uważaj, bo Ci uwierzę w mój ekstremizm i zagazuje Cie, debilu...”

Jeden akapit szczególnie przyciągnął moją uwagę. To było odniesienie do kwestii religijnych. Swego rodzaju następstwo odebrania ludziom ich poczucia wartości przez wiedzących lepiej pasterzy. Pasterze bowiem wychwalając potęgę boga nie zostawili nawet niewielkiego marginesu do samorozwoju i samodecydowania.

Tak więc ludzie zaczęli poszukiwać dla siebie dowodu, że jednak mogą decydować w jakimś zakresie o sobie. Ładnie jest to ujęte w zdaniu: „Człowiek w cieniu wszechmogącego Boga, przez żałosne drobne gesty abstynencji, starał się sprawdzić, ile jeszcze kontroli nad własnym życiem pozostało mu rękach”

Oczywiście nie można wrzucać do wora wszystkich wegetarian. Znam ludzi, którzy nie męczą otoczenia swoim wyborem. W zasadzie dopiero, gdy razem się siada do stołu można dostrzec różnicę. Odstąpienie od jedzenia mięsa jest pięknym gestem woli. Jest zgodne z niektórymi systemami myślenia. Jest piękne, jeśli jest robione z myślą o sobie i o zwierzętach.

Jednak jest też mroczna strona wegetarianizmu. Tak jak neofici niepalenia lub abstynenci alkoholowi, którzy najsilniej piętnują pozostałych zażywających używki. Tak część wegetarian odbija swój wybór od pozostałych w ciemnocie i okrucieństwie.

Ci drudzy w oczywisty sposób męczą a nawet wkurzają swoją egzaltacją. Dobre uczynki stają się przecież jeszcze lepsze, gdy zarysujemy kontrastowe tło zła. Jak się jest lekko otyłym to najprostsze odchudzanie – znaleźć dwie grubsze koleżanki.

Dla wegetarian wszystko wydaje się tak oczywiste. Jedząc mięso zwierząt przyczyniamy się do ich śmierci. Jedzenie samych roślin jest zdrowsze itp. Zabijamy swoich braci i takie tam dyrdymały. Ekstremiści, gdyby mieli na to środki pewnie przeszkalali by tygrysy na jedzenie tłuczonych kartofli aby nie zagryzały puszystych braci i sióstr.

Sam test porusza i skłania do myślenia. Lektura komentarzy powoduje, iż oczy otwierają się coraz szerzej. Pokazuje bowiem, że wypowiadający się jadowicie w odwecie wegetarianie są tak dalecy od tolerancji i wysokiego poziomu etyki jak katolicy od współczucia.

Jest więc pewna zależność. Jadowici wegetarianie (oszołomy) mają się tak do wegetarian z przekonania jak mohery do osób wierzących.